Мне не пазьбегнуць гэтых крокаў.
Я паспытаю смак атруты.
Нібы ўдар напружны токам
Адчую целам я пакуты.
І не кажыце мне, што глупства,
Што ў брудзе выкупаны мары,
Што ўчынкі – толькі баламуцтва,
А мая вера – поўні чары...
Не! Не! Іду адвольна ў сьцюжу,
І зачыніце за мной хату...
Халодны месяц будзе мужам,
А вечар цёмны – маім братам.
Балючым будзе разьвітаньне,
Таму, прашу вас, не трымайце,
Іду я зь лёсам на спатканьне,
О, я прашу вас, не трымайце!
Мы самі выбралі дарогу –
Па ёй ісьці ўжо нам да скону.
Я вас прашу – маліце Бога,
Каб не наслаў на нас праклёну...
|
|
